„Семејството нормално дека му сака сè најдобро на дететето. Но долгите работни часови, отстуството на мајката од дома, чувањето на детето по баби, кои не можат да му направат ред, придонесува тоа да јаде храна која е богата со шеќери и масти. Ако по дома се јадат слатки, пици, нарачана храна, нормално е дека детето ќе ја јаде оваа храна и нема да има навика да јаде зеленчук и овошје“, вели проф. Кочова.
Ваквата изјава ги јакне родовите стереотипи и ги стигматизира жените (мајките кои работат и бабите кои ги чуваат внуците) бидејќи се смета дека тоа што мајката не е дома директно влијае врз видот на храната што ја јаде дететето. Никаде не се спомнува влијанието на таткото и неговото отсуство или присуство.
 |
| Фото: "The Housewife's Lament" by malloreigh (CC-BY-NC). |
А што е со притисокот наметнат од општоприфатениот светоглед во повеќето македонски семесјтва дека без леб не се седнува на маса, а камоли да се јаде па макар тоа било и ориз и компир и тестенини, потоа сфаќањето дека ручек без месо не е ручек и дека ако јадеш осмина бурек, а не си дете под 3 години, не си човек и сл. други „животни вистини“, со кои средината те напаѓа „без пардон“ и те „меси“ се додека не почнеш да се криеш дека си вегетаријанец или дека не јадеш свинско или дека не сакаш овчо сирење.
И на крај, пак ние жените, криви.
